تدبر در قرآن / یک آیه از جزء پانزدهم

« آیه ۹ سوره مبارکه اسرا»

ترجمه:
بدرستی که این قرآن مردم را به طریقی که راست ترین و استوارترین طریقه است هدایت می کند و مؤمنانی را که عمل شایسته انجام می دهند، بشارت می دهد که پاداش عظیمی برای آنها خواهدبود.
تفسیر(المیزان):
(اقوم) یعنی اعدل و استوارتر، و قیام استوارترین حالت انسان از جهت تسلط بر امور است. می فرماید: قرآن انسان را به دینی هدایت می کند که آن دین قائم بر اصلاح حال دنیا و آخرت بندگان بوده و خیر و سعادت آنها را در هردو سرا تأمین می کند، چون این دین مطابق فطرت انسانی تشریع شده ولی سایرشرایع همواره متضمن بخشی از منافع انسان بوده و بخش دیگر را فرو گذارمی نمایند، اما اسلام قائم به همه خیرات و منافع بشر بوده و هیچ خیری را از اودریغ نمی نماید، به همین جهت هم اقوم از سایر شرایع می باشد و کاملترین دین الهی است که تمامی شرایعی را که بشر در زندگی به آن محتاج است برای اوتشریع نموده و از هیچ امری فروگذار نکرده است.

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء چهاردهم

« آیه ۶۱ سوره مبارکه نحل»

ترجمه:
و اگر خداوند بخواهد مردم را بواسطه ظلمشان بازخواست کند هیچ جنبنده¬ای روی زمین باقی نمی¬ماند، ولیکن خداوند آنها را تا مدتی معین مهلت می دهد و زمانی که مدتشان بسر رسد هرگز نه ساعتی مقدم می شود ونه مؤخر می گردد.
تفسیر(المیزان):
می فرماید اگرخداوند ستمکاران را بواسطه ستمشان مؤاخذه کند، تمامی جنبندگان (اعم ازانسان و سایر جانداران) هلاک خواهند شد، چون وقتی یک نسل از بشر منقرض شود، نیکان و انبیاء و اولیاء هم بواسطه هلاک پدرانشان اصلا متولد نخواهند شد و وقتی نسل بشر منقرض گردد، سایر جنبندگان هم هلاک می شوند، چون غایت خلقت آنها برای بشر و مصالح اوست. (خلق لکم ما فی الارض جمیعا، هر چه در زمین است برای شما خلق نمود)، آنگاه می فرماید ولی خداوند چنین نمی کند و در مؤاخذه آنها عجله نمی شود، بلکه خداوند به آنها مهلت می دهد و مؤاخذه ایشان تا مدت معین تأخیر انداخته می شود که این مهلت معین برای افراد بشر زمان مرگ آنهاست و برای امتها موعد انقراض ایشان و نسبت به عموم افراد بشر همان وقوع قیامت است و زمانی که آن اجل محتوم و آن مدت معین سر برسد ابدا ساعتی تقدیم و یا تأخیر نمی افتد و درست در همان زمان ، خداوند آنها را مؤاخذه می نماید.

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء سیزدهم

« آیه۱۸ سوره مبارکه ابراهیم»

ترجمه:
مثل اعمال کسانی که کافرشدند، مانند خاکستریست که در روز طوفانی ، باد سختی بر آن بوزد، آنهانمی توانند کمترین چیزی از آنچه را انجام داده اند به دست آورند، و این همان گمراهی دور است
تفسیر(نمونه):
… تشبیه اعمال کفار به خاکستر با توجه به اینکه در میان ذرات خاکستر هیچ نوع چسبندگى و پیوند وجود ندارد و حتى با کمک آب نیز نمى توان آنها را به هم پیوند داد و هر ذره اى به سرعت دیگرى را رها مى سازد گوئى اشاره به این واقعیت است که آنها بر خلاف مؤمنان که اعمالشان منسجم و به هم پیوسته و هر عملى عمل دیگر را تکمیل مى کند و روح توحید و وحدت نه تنها در میان مؤ منان که در میان اعمال یک فرد با ایمان نیز وجود دارد، اثرى از این انسجام و توحید عمل در کار افراد بى ایمان نیست… آن چیزى که به عمل ، شکل و محتوا مى دهد، نیت و انگیزه و هدف و برنامه آن است . اگر برنامه و انگیزه و هدف ، سالم و ارزنده و قابل ملاحظه باشد خود عمل نیز چنین خواهد بود، ولى اگر برترین اعمال را با انگیزه اى پست ، برنامه اى نادرست ، و هدفى بى ارزش انجام دهیم ، آن عمل به کلى مسخ و بى محتوا مى شود و چون خاکسترى خواهد بود بر سینه تند باد!.

پوستر | خواندن آیه‌ای از قرآن

جهت دریافت سایز اصلی بر روی عکس کلیک کنید

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء دوازدهم

« آیه۱۲۳ سوره مبارکه هود»
ترجمه:
و غیب آسمانها و زمین برای خداست و همه امور بسوی او باز می گردد، پس او را بپرست و بر او توکل نما، و پروردگار ازآنچه انجام می دهید غافل نیست
تفسیر (المیزان):
عاقبت امر و سرانجام کار کفار و حکم الهی مبنی بر قضاوت میان شما از علوم غیبی است که فقط در نزد پروردگاراست، فقط اجمالا بدانید که همه امور بدست اوست نه بدست آن معبودهای خیالی مشرکان و آن اسباب ظاهری که ایشان به آنها اعتماد می کنند، لذا ای پیامبر تو به کار و وظیفه خود بپرداز و با پیروانت منتظر باش و مطمئن باش که به زودی گردش روزگار بر علیه کافران خواهد بود و خداوند کار را به نفع خود خاتمه می دهد و او تنها پناهگاه و ملجاء است که هیچ قاهری بر او چیره نمی شود و هیچ غالبی نمی تواند او را مغلوب کند، پس شایسته است که تنها او را بپرستی و بر اواعتماد نمایی و بر هیچ کس جز او توکل نکن ، چون اعتماد به اسباب ظاهری ناشی از جهل است و سببیت همه اسباب از اوست و از آنجا که خداوند هرگز ازاعمال بندگان غافل نیست ، لذا هیچ سهل انگاری و کوتاهی در عبادت و توکل براو جایز نیست .

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء یازدهم

« آیه ۱۲ سوره مبارکه یونس»
ترجمه:
و هنگامی که به انسان بلایی برسد ما را برای دور کردن آن شر، چه در حال نشسته و ایستاده ویا به پهلو افتاده می خواند، پس زمانیکه آن بلا را از او دور کنیم ، می گذرد و می رود، گویا اصلا ما را برای برطرف کردن شری که به او رسیده بود نخوانده است ، این چنین اعمالی که اسرافکاران انجام می دهند در نظرشان آراسته شده است.
تفسیر(تسنیم):
امتحان الهی برکت است. در همان بخشی که دارد که ما امتحان کردیم اینها بیراهه می‌روند می‌فرماید ﴿فلولا إذ جائهم بأسنا تضرعوا﴾ ما اینها را یک قدری فشار آوردیم که بگویند یا الله که در همان حال ما دَرِ رحمت را باز کنیم چرا نکردند ﴿فلولا إذ جائهم بأسنا تضرعوا﴾ چرا نگفتند یا الله. در حال خوشی که نگفتند ما یک قدری فشار آوردیم که بگویند یا الله ما باز آن را هم قبول کنیم آن را نکردند دیگر دیدیم اینطور است ﴿فتحنا علیهم أبواب کل شیءٍ حتی إذا فرحوا بما أوتوا أخذناهم بغتةً﴾ دیدیم آخر موعظه کردیم نشد در حال عادی نشد یک کمی فشار آوردیم که بگویند یا الله آن هم نشد بعد درهای رحمت را به عنوان آزمون به روی آنها باز کردیم وقتی پر نعمت شدند در این نعمتهای فراوان اینها را گرفتیم خب چرا نگفتند ﴿فلولا إذ جائهم بأسنا تضرعوا﴾ چرا نگفتند یا الله ما آن را هم که قبول می‌کردیم این همان سعهٴ رحمت الهی است ﴿فلما کشفنا عنه ضرّه مرّ کأن لم یدعنا إلی ضرّ مسه﴾ این نهایت غفلت انسان است که ﴿فی طغیانهم یعمهون﴾ ﴿کذلک زیّن للمسرفین ما کانوا یعملون﴾ اگر کسی اهل اسراف باشد این را زینت می‌داند، این کار را کار خوب می‌داند. حالا کیست؟ شیطان ﴿زین لهم سوء أعمالهم﴾ این است یا عوامل دیگر دارد این کار (اسراف) را برای انسان زیبا جلوه میکند تا او این کار را بپسندد، در حالیکه این کار برای انسان زیانبار است.

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء دهم

« آیه ۳۸ سوره مبارکه توبه »

ترجمه:
ای کسانی که ایمان آورده اید، شما را چه شده که زمانی که به شما گفته می شود در راه خدا کوچ کنید به زمین سنگینی می کنید و در امر کوچ سستی می نمایید، آیا از آخرت به زندگی دنیا راضی شده اید؟ با آنکه بهره زندگی دنیا درآخرت جز اندکی نیست.
تفسیر (المیزان):
منظور از نفر یعنی کوچ و در اینجا سفر کردن به قصد جهاد است، و تثاقل در زمین یعنی گرایش و تمایل به ماندن، در اینجا یعنی اهمال کردن در امر خروج و جهاد، می فرماید: ای مؤمنان چه شده که وقتی رسول ما به شما می گوید که برای جهاد بیرون شوید، تثاقل و کندی می کنید، مثل اینکه میلی به جهاد ندارید و از زندگی جاوید آخرت به زندگی دنیا کفایت نموده اید؟ اگر چنین است که بهره های دنیوی مثل حب حیات و مال و لذائذ و مصالح و متاع دنیوی را بر آخرت ترجیح داده اید و جویای راحتی و استقرار درمکان خود هستید، بدانید که آخرت زندگی حقیقی و جاوید است و بهره های دنیوی در زندگی مادی دنیا نسبت به زندگی آخرت جز یک امر بسیار حقیر واندک چیزی نیست و لذا هیچ مؤمنی از امر خروج برای جهاد سستی نمی کند جزاینکه در ایمانش سستی و ضعفی باشد. ( از روایات استفاده می شود که این آیات در رابطه با جنگ تبوک نازل شده است).

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء نهم

« آیه۲ سوره مبارکه انفال »
ترجمه:
به درستی که مؤمنان کسانی هستند که وقتی نام خدا یاد می شود، دلهایشان می تپد و وقتی آیات خداوند بر آنها تلاوت می گردد، ایمانشان افزون شده و بر پروردگارشان توکل می کنند.
تفسیر:
در این آیه و درآیه بعدی خصائص مؤمنان حقیقی را بیان می نماید و برای مؤمنان حقیقی پنج صفت ذکر می کند که داشتن آنها مستلزم داشتن تمامی صفات نیک و اخلاق کریمه می باشد، پس آنان (مؤمنان) کسانی هستند که اولا چون نام خدا برده شود نور ایمانشان تابیدن می گیرد و آنها را متأثر می سازد و از یاد خدا حالت خشیت برایشان حاصل می شود و قلبهایشان به تپش می افتد و ثانیا زمانی که آیات خدا برایشان تلاوت شود، ایمانشان افزون می گردد، چون آیات خدا باعث هدایت درمسیر تقوی و ایمان و رسیدن به مرحله استقرار و یقین می گردد، ثالثا آنها بر پروردگارشان توکل می نمایند، چون آنها به تحقیق مقام پروردگارشان و موضع بندگی خود را شناخته اند و لذا خداوند را وکیل خود در تمام امور مهمه در طول حیاتشان قرار داده¬اند و به آنچه خدا برای آنها مقدر نماید راضی هستند و به شرایع و احکام پروردگار ملتزم و پایبند می باشند، یعنی اوامر خدا را عمل نموده و مناهی او را ترک می نمایند.

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء هشتم

« آیه ۳۲ سوره مبارکه اعراف»

ترجمه:
ای پیامبر بگو چه کسی زینتی را که خداوند برای بندگانش بیرون آورده و روزیهای پاکیزه را حرام کرده است ؟ بگو آن در قیامت مخصوص کسانی است که در دنیا ایمان آوردند، این چنین آیات را برای گروهی که می دانند بیان می کنیم.
تفسیر:
برگزیده تفسیر نمونه، ج‏۲، ص: ۴۲
(آیه ۳۲)- در این آیه با لحن تندترى به پاسخ آنها که گمان مى‏برند، تحریم زینتها و پرهیز از غذاها و روزیهاى پاک و حلال، نشانه زهد و پارسایى و مایه قرب به پروردگار است پرداخته، مى‏گوید: اى پیامبر! «بگو: چه کسى زینتهاى الهى را که براى بندگانش آفریده و همچنین مواهب و روزیهاى پاکیزه را تحریم کرده است» (قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ).
سپس براى تأکید اضافه مى‏کند: به آنها «بگو: این نعمتها و موهبتها براى افراد با ایمان در این زندگى دنیا آفریده شده (اگرچه دیگران نیز بدون داشتن شایستگى از آن استفاده مى‏کنند) ولى در روز قیامت و زندگى عالیتر (که صفوف کاملا از هم مشخص مى‏شوند) اینها همه در اختیار افراد با ایمان و درستکار قرار مى‏گیرد» و دیگران بکلى از آن محروم مى‏شوند! (قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ).
در پایان آیه به عنوان تأکید مى‏گوید: «این چنین آیات و احکام خود را براى جمعیتى که آگاهند و مى‏فهمند تشریح مى‏کنیم» (کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ).
در مورد استفاده از انواع زینتها، اسلام مانند تمام موارد، حدّ اعتدال را انتخاب کرده است و استفاده کردن از زیباییهاى طبیعت، لباسهاى زیبا و متناسب، به کار بردن انواع عطرها، و امثال آن، نه تنها مجاز شمرده شده بلکه به آن توصیه و سفارش نیز شده است.

تدبر در قرآن / یک آیه از جزء هفتم

« آیه ۱۰۸ سوره مبارکه انعام »

ترجمه:
شما مؤمنان به کسانی که غیر خدا را می خوانند دشنام مدهید،پس آنهانیز از روی جهل خدا را دشنام می دهند، ما به این صورت برای هر گروهی عملشان را بیاراستیم و آنگاه بازگشت ایشان بسوی پروردگارشان است و او آنهارا از اعمالی که می کرده اند خبر میدهد
تفسیر آیه مذکور در سورة نور:
خداوند، انسان را چنان آفریده که چه کارهاى خوب و چه کارهاى بد، کم‏کم در روح او تأثیر مى‏گذارد و به آن عادت مى‏کند. از این رو، زینت‏دادن کارها گاهى به خدا نسبت داده شده، «زَیَّنّا»، که خالق این تأثیر است، و گاهى به شیطان نسبت داده شده که از طریق وسوسه و وعده، زشت‏ها را زیبا جلوه مى‏دهد. «زیّن لهم الشّیطان» <446> حضرت على علیه السلام در جنگ صفّین به سربازان خود توصیه مى‏کرد که به پیروان معاویه دشنام و ناسزا نگویند، بلکه سیماى آنان را مطرح کنند که بهتر از دشنام است. <447> امیرالمؤمنین على‏علیه السلام فرمودند: از مصادیقِ دشنام به خدا، دشنام به ولىّ خداست. <448> حساب لعن و نفرین و برائت، از حساب دشنام و ناسزا جداست. لعن و برائت که در آیات دیگر قرآن از سوى خداوند اعلام شده، در واقع بیانگر اظهار موضعِ ما در برابر ستمگران و مشرکان است که بیزارى خود را از راه آنان اعلام مى‏کنیم. «لعنة اللّه على الظالمین» <449> ، «برائة من اللَّه…» <450> 1- احساسات خود را نسبت به مخالفان کنترل کنیم و از هرگونه بد دهنى و ناسزا بپرهیزیم. «لاتسبّوا» ۲- به بازتاب برخوردهاى خود توجّه کنیم. «لاتسبّوا… فیسبّوااللَّه» ۳- با فحش و ناسزا، نمى‏توان مردم را از مسیر غلط باز داشت. «لا تسبّوا» ۴- ناسزاگویى، عامل بروز دشمنى و کینه و ناسزا شنیدن است. «لاتسبّوا… فیسبّوا… عَدْواً» ۵ – دشنام، یا نشانه نداشتن منطق است، یا نداشتن ادب و یا صبر. (مسلمان با پرهیز از ناسزا، باید نشان دهد که صبر و منطق و ادب دارد.) «لا تسبّوا» ۶- هر کارى که سبب توهین به مقدّسات شود، حرام است. «فیسبّوا اللَّه» ۷- استفاده از حربه‏ى دشنام وناسزا، در نهى از منکر و تبلیغات ومناظرات ممنوع است. «لاتسبّوا» ۸ – کارى که سبب کشیده‏شدن دیگران به گناه وحرام مى‏شود، حرام است. <451> «لاتسبّوا… فیسبّوا» ۹- گاهى انسان ناخودآگاه در گناه دیگران شریک مى‏شود، آنجا که مقدّمات گناه دیگران را فراهم کند. «فیسبّوااللَّه» ۱۰- از سنّت‏هاى الهى، زیبا جلوه کردن اعمال امّت‏ها در نظر آنان است. «زیّنا لکلّ اُمّة عملهم» (هر اُمّتى اعمال خود را هرچند ناحقّ باشد، زیبا مى‏پندارد) ۱۱- جلوه‏نمایى و زیبادیدن، نشانه‏ى حقانیّت نیست. «زیّنا لکل اُمّة عملهم» ۱۲- آگاه کردن مردم از کرده‏هاى خویش در قیامت، از شئون ربوبیّت الهى است. «الى ربّهم مرجعهم فینبّهم…»