روز چهاردهم | رحمت و مهربانی پروردگار

ای کریمی که از خزانه غیب --- گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم --- تو که با دشمنان نظر داری

 

سوره ی اعراف، آیه 156: "رحمت من همه چیز را در برگرفته است."

سوره ی انعام، آیه 54: "پروردگارتان ، رحمت را بر خود واجب نموده است."

 

در زمان حضرت موسى علیه السلام در بنى اسرائیل به جهت نیامدن باران قحطى شد مردم خدمت حضرت موسى رسیدند و گفتند: براى ما نماز استسقاء (نماز باران) بخوان. حضرت موسى علیه السلام برخواست که با قوم خود براى دعاى باران بروند و بیشتر از هفتاد هزار نفر بودند هرچه دعا کردند باران نیامد.

حضرت موسى علیه السلام عرض کرد: خدایا چرا باران نمى آید، مگر قدر و منزلت من نزد تو از بین رفته؟

خطاب رسید: نه، ای موسی میان شما یک نفر است که چهل سال مرا معصیت مى کند. به او بگو از جمعیت بیرون رود تا باران رحمتم را نازل کنم.

موسى علیه السلام عرض کرد: الهى صداى من ضعیف است، چگونه به هفتاد هزار جمعیت برسد؟

خطاب شد: اى موسى تو بگو من صداى تو را به مردم مى رسانم حضرت موسى به صداى بلند صدا زد: اى کسى که چهل سال است معصیت خدا را مى کنى از میان ما برخیز و بیرون رو که خداوند به جهت تو باران رحمتش را از ما قطع کرده.

آن مرد عاصى نگاهى به اطراف کرد، دید کسى بیرون نرفت. فهمید خودش باید بیرون رود با خود گفت چه کنم اگر برخیزم و از میان مردم بروم که مردم مرا مى بینند و مى شناسند و رسوا مى شوم و اگر نروم که خدا باران نمى دهد دلش شکست و از روى حقیقت توبه کرد و از کرده خود پشیمان شد. رو به آسمان گفت خدایا مرا در میان این جمع رسوایم مکن.

یکدفعه ابرها آمده و به هم متصل شد و چنان بارانى آمد که تمام سیراب شدند.

موسى عرض کرد: الهى کسى که از میان ما بیرون نرفت چگونه شد که باران آمد؟

خطاب شد: به شما باران دادم، به خاطر آن کسى که شما را منع کردم و گفتم از میان شما بیرون برود.

موسى علیه السلام عرض کرد: خدایا! این بنده را به من بنما.

خطاب شد: اى موسى آن وقتى که مرا معصیت مى کرد رسوایش نکردم، حال که توبه کرده او را رسوا کنم؟