تدبر در قرآن / یک آیه از جزء بیست و دوم
« آیه ۷۲ سوره مبارکه احزاب»
ترجمه:
همانا ما امانت را بر آسمانها وزمین و کوهها عرضه کردیم پس آنها از تحمل آن خودداری کردند و ترسیدند، و انسان آن را حمل کرد، چون او بسیار ستم پیشه و جاهل بود
تفسیر(المیزان):
(امانت) یعنی آنچه به ودیعه به غیر بسپارند تا او آن را برای امانت گذار حفظ نماید ودوباره به او باز گرداند. اما مراد از (امانت) به نظر ما ولایت الهی و طلب کمال و تزکیه نفس به واسطه حقایق دین حق بصورت علمی و عملی است و مراد از عرضه داشتن آن به آسمانها و زمین وسایر موجودات ، مقایسه این ولایت با وضع آنهاست یعنی اگر ولایت الهی با وضع وحالت آسمانها و زمین ، سنجیده شود آشکار می گردد که آنها تاب تحمل آن را ندارند وفقط انسان می تواند حامل آن باشد یعنی فقط انسان استعداد و صلاحیت تلبس به آن رادارد. با اینکه آسمانها و زمین از نظر عظمت و چگونگی خلقت بسیار عظیمتر از انسان هستند اما استعداد و لیاقت دریافت ولایت الهی را ندارند و تاب تحمل بار سنگین آن رانمی آورند و به همین دلیل هم خودداری کرده و ترسیدند، اما انسان با همه کم وزنی وکوچکی جثه چون نسبت به نفس خود ستمگر بود و نسبت به عواقب حمل این امانت جاهل بود، آن را تحمل کرده و پذیرفت . چون این امر امانتی است که اگر در آن خیانت شود عاقبت وخیم و هلاکت دائمی برای او بدنبال خواهد داشت ، اما چون انسان به خودی خود فاقد علم و عدالت بود ولی قابلیت و صلاحیت تلبس به آن را داشت ،خداوند آن دو را به او افاضه کرد، تا در نتیجه بتواند از حضیض ظلم و جهل به اوج عدالت و علم ارتقاء پیدا کند.
