« آیه ۵۴ سوره مبارکه آل مائده »
ای کسانی که ایمان آورده اید، هر که از شما از دینش بازگردد چه باک؛ زودا که خدا مردمی را بیاورد که دوستشان بدارد و دوستش بدارند. در برابر مؤمنان فروتنند و در برابر کافران سرکش؛ در راه خدا جهاد می کنند و از ملامت هیچ ملامتگری نمی هراسند. این فضل خداست که به هر کس که خواهد ارزانی دارد، و خداوند بخشاینده و داناست.
تفسیر آیه مذکور در تفسیر نور:
پیام های آیه:
۱- مؤمن باید به فکر عاقبت خود باشد، چه بسا مؤمنانى که مرتدّ شوند. «یا ایها الّذین آمنوا مَن یرتدّ»
۲- رهبر روشن ضمیر، باید احتمال ارتداد و برگشت پیروان خود را بدهد. «مَن یرتدّ منکم»
۳- کفر یا ارتداد گروهى از مؤمنان، ضربه به راه خدا نمىزند. «فسوف یأتى اللّه…»
۴- ارتداد، ثمرهى نداشتن معرفت و محبّت نسبت به دین و خداست. «یأتى اللّه بقوم یحبّهم و یحبّونه»
۵ – خداوند، نیازى به ایمان ما ندارد. «فسوف یأتى اللّه»
۶- در راه ایمان و شکستن سنّتها و عادات جاهلى نباید از سرزنشها و هوچىگرىها و تبلیغات سوء دشمن ترسى داشت و تسلیم جوّ و محیط شد. «لا یخافون لومة لائم»
۷- رفتار مسلمان، نرمش با برادران دینى و سرسختى در برابر دشمن است و هیچ یک از خشونت و نرمش، مطلق نیست. «اذلّة على المؤمنین أعزّة على الکافرین»
۸ – فضل خدا تنها مال و مقام نیست، محبّت خدا و جهاد در راه او و قاطعیّت در دین هم از مظاهر لطف و فضل الهى است. «ذلک فضل اللَّه»
۹- دوستى متقابل میان بنده و خدا، از کمالات بشر است. «یحبّهم و یحبّونه»
۱۰- با نوید جایگزینى دیگران، جلو یأس و ترس را بگیرید. «من یرتدّ… فسوف یأتى… و لایخافون»
۱۱- مؤمن واقعى کسى است که هم عاشق و هم محبوب خدا باشد. «یحبّهم و یحبّونه»
۱۲- کسى که ایمان واقعى دارد، هرگز در برابر کافران احساس حقارت نمىکند. «اعزّة على الکافرین»
۱۳- دلى که از محبّت خدا خالى شد بیمار و وابسته به کفّار مىشود، ولى دلى که از مهر خدا پر است هرگز وابسته نمىشود. «فى قلوبهم مرض یسارعون فیهم… یحبّهم و یحبّونه… اعزّة على الکفارین»
۱۴- اسلام رو به گسترش است، تنها به ریزشها نگاه نکنیم به رویشها نیز نگاه کنیم. «من یرتدّ… یأتى اللَّه»
۱۵- پرچم اسلام را در آینده کسانى بدست خواهند گرفت که عاشق خدا و مجاهد و با صلابت باشند. «یأتى اللَّه بقوم یحبّهم و یحبّونه… اعزّة على الکافرین یجاهدون فى سبیل اللّه»
۱۶- جنگ روانى، در مؤمنین واقعى اثرى ندارد. «لا یخافون لومة لائم»
۱۷- فضل خداوند، محدود نیست وبه هرکس به قدر لیاقتش عالمانه عطا مىکند. «واللَّه واسع علیم»
۱۸- اگر خداوند به شخصى لطفى کرد، آگاهانه است. «واسع علیم»
