تدبر در قرآن/ یک آیه از جزء بیست و نهم
« آیه ۱تا۳ سوره مبارکه انسان»
ترجمه:
آیا بر انسان روزگارانی نگذشت که چیز قابل ذکری نبود؟ (۱) به درستی که ما انسان را از نطفه ای مختلط خلق کردیم و او را شنوا و بینا گردانیدیم (۲) به درستی ما او را به راه هدایت کردیم، حالا خواه هدایت بپذیرد و شکر گزارد و خواه آن نعمت را کفران کند (۳)
تفسیر(المیزان):
استفهام در آیه اول برای اثبات مطلب است و می خواهد بفرماید به تحقیق بر نوع بشر روزگارانی (قطعه محدودی از زمان) گذشته که او چیز قابل ذکری نبوده، یعنی ماده انسان از عدم به وجود آمده، ولی هنوز بالفعل به صورت انسان در نیامده بوده و می خواهد بفهماند که انسان موجودی حادث است که در پدید آمدنش نیازمند به صانعی است که او را بیافریند./ در آیه دوم می¬فرماید انسان را از نطفه¬ای خلق کردیم که اجزایی مختلط و آمیخته داشت، در حالی که او را از حالتی به حالت دیگرانتقال می دهیم، (نطفه ـ علقه ـ مضغه و…) و او را جهاز شنوایی و بینایی عطا کردیم و وی را شنوا و بینا نمودیم تا دعوت الهی را از زبان انبیاء بشنود و آیات دال بر توحید، نبوت و معاد را مشاهده کند./ هدایت الهی دو قسم است: ۱) هدایت فطری یا تکوینی که همین است که خدا بشر را به الهام درونی و به عقل مجهز کرده که به وسیله آن اعتقاد حق و عمل صالح را از غیرآن تشخیص می دهد، همچنانکه فرمود: (فالهمها فجورها و تقویها) ۲) هدایت کلامی و زبانی یا هدایت تشریعی ، که از طریق دعوت انبیاء و ارسال رسل و انزال کتاب آسمانی انجام می شود، همچنانکه فرمود: (انا اوحینا الیک کما اوحینا الی نوح و النبیین من بعده)
